سی‌وهفتمین دوره جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان در اصفهان در حالی به کار خود پایان داد که این رویداد همچون آینه‌ای کم و کاستی‌ها و نقاط ضعف و قوت سینمای کودک و نوجوان را به نمایش گذاشت. به گزارش خبرنگار مهر، سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان، امسال در شهر اصفهان برگزار شد. در این رویداد، هشت فیلم سینمایی بلند به بخش مسابقه ملی راه یافتند که عبارت بودند از «بچه مردم»، «چشم‌بادومی»، انیمیشن «افسانه سپهر»، «موی گرگ»، «سفیدبرفی»، «دختر برقی ۲»، «شهر آرزوها» و «جادوی عروسک‌ها». اگرچه این تعداد در نگاه اول محدود به نظر می‌رسد، اما باید در نظر داشت که در سال‌های اخیر، بضاعت سینمای کودک و نوجوان کشور بسیار کاهش یافته است.
 نکته حائز اهمیت، کمبود تبلیغات محیطی در شهر اصفهان بود. با آنکه این شهر در سال‌های متوالی اصرار زیادی بر میزبانی جشنواره داشته، اما فضای شهری حال و هوای رویدادی فرهنگی را القا نمی‌کرد. در محدوده‌های نزدیک به چهار سینمای اصلی جشنواره، تنها گاه‌به‌گاه یک بیلبورد تبلیغاتی کوچک به چشم می‌خورد. گفتگو با شهروندان عادی، رانندگان تاکسی و حتی کودکان و نوجوانان نیز حاکی از آن بود که عموم مردم از برگزاری این رویداد بی‌اطلاع بوده‌اند.مورد جالب توجه دیگر، مشاهده یک بیلبورد شهری با عنوان «جشن هنر کودک و نوجوان اصفهان» بود که از لوگوی جشنواره فیلم استفاده می‌کرد و به‌صورت موازی در حال برگزاری به نظر می‌رسید. بررسی‌ها نشان داد که این رویداد هیچ ارتباطی با جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان ندارد و حتی مسئولان اصلی جشنواره از برگزاری آن اطلاعی نداشتند. در چنین شرایطی این پرسش مطرح است که برگزاری چنین رویدادهای موازی با استفاده از نمادهای مشابه، آیا به اعتبار و هویت جشنواره اصلی خدشه وارد نمی‌کند؟ 
شمار زیادی از خانواده‌ها به همراه کودکانشان، بدون دارا بودن کارت دعوت، در محل مراسم حاضر شده بودند که جلوگیری از ورود آن‌ها به سالن، موجب ازدحام و تجمع جمعیت در جلوی درهای ورودی شد. در خارج از سالن نیز در فضای باز، صندلی‌هایی چیده شده بود و مراسم به صورت زنده روی پرده‌های بزرگ پخش می‌شد.

در سکوتِ سالن، صدای نفسِ کودکی می‌آید. انگار زمین، لحظه‌ای گوش می‌سپارد به تپشِ قلبی که هنوز به جهانِ بی‌رحم عادت نکرده است. «بچه مردم» ساخته‌ محمود کریمی، فیلمی‌ست که از دلِ تاریکیِ رهاشدگی، روشناییِ معنا را بیرون می‌کشد. این فیلم، فقط داستانِ کودکی بی‌پناه نیست؛ روایتی‌ست از جامعه‌ای که هر بار، فرزندِ خودش را جا می‌گذارد و بعد در چشمانِ او، نجاتِ خودش را می‌جوید.فیلم با یک تصویر آغاز می‌شود: کودکی که رها شده است. اما کارگردان از این اتفاقِ تلخ، نه برای تحریک احساسات، بلکه برای برانگیختنِ اندیشه و همدلی استفاده می‌کند. او نگاهِ روان‌شناسانه را با زبانِ شاعرانه‌ی تصویر می‌آمیزد و جهانی می‌سازد که در آن رنگ، قاب و نور، هرکدام به‌سان واژه‌هایی در شعرِ بصری او عمل می‌کنند.
قاب‌هایی که از درونِ کودک فیلم‌برداری شده‌اند
دوربینِ فیلم «بچه مردم»، دوربینِ تماشاگر نیست؛ دوربینِ درونِ کودک است. زاویه‌ها پایین‌اند، نزدیک به زمین، همان‌جایی که کودک می‌بیند و نفس می‌کشد. گاهی لنز دوربین با ترس لرزان می‌شود، گاهی با کنجکاوی جلو می‌آید، و گاه در سکوتِ طولانی عقب می‌نشیند، تا تماشاگر همزمان، تجربه‌ی اضطراب و معصومیت را در خود حس کند.این زاویه‌ی دید، نه تنها احساسِ صمیمیت می‌آفریند، بلکه ما را وارد جهانِ کودک می‌کند؛ جهانی که در آن هر صدا می‌تواند تهدید باشد، هر لبخند، امکانِ نجات، و هر سکوت، شکافی در دل. کریمی با انتخابِ قاب‌های بسته، چهره‌ی کودک را همچون آیینه‌ای در برابر جامعه قرار می‌دهد؛ گویی می‌خواهد بگوید: «این چشمان را نگاه کن، این تویی، این فرزندِ فراموش‌شده‌ی خودِ ماست».
طراحی صحنه؛ واقعیت در آستانه‌ی رؤیا
پرورشگاه در این فیلم، نه سیاه‌چاله‌ای ترسناک است و نه مکانِ تمیز و آرمانی. فضا طراحی شده تا بین این دو مرز شناور بماند. دیوارها، رنگ‌باخته‌اند اما هنوز ردِ دست‌هایی از گذشته بر آن‌ها مانده است. تخت‌های فلزی، نورهای نیم‌مرده‌ی زرد، و صندلی‌هایی که کمی کوچک‌تر از قامتِ کودکان‌اند، نشانه‌هایی از جهانی‌اند که سعی دارد نظم داشته باشد، اما از درون پوسیده است.طراح صحنه در این فیلم، به‌جای تکرارِ کلیشه‌های آشنا، با جزئیاتِ کوچک جهان می‌سازد: کفش‌هایی که بی‌صاحب مانده‌اند، عروسکی که چشم ندارد، پنجره‌ای که همیشه نیمه‌باز است. همه‌ی این‌ها نشانه‌هایی‌اند از انتظارِ بی‌پایان، از میلِ پنهانِ کودک به آزادی و تماس با جهان بیرون.
وقتی فیلم به فضای بیرون از پرورشگاه می‌رود، ناگهان رنگِ هوا تغییر می‌کند. کوچه‌ها غبارآلودند، آدم‌ها در رفت‌وآمدِ بی‌هدف غرق‌اند، و در دلِ همین بی‌نظمی، کودک سعی می‌کند معنا پیدا کند. طراحی صحنه‌ی شهری فیلم، نه صرفاً واقع‌گرایانه، بلکه استعاری‌ست؛ شهری که هر گوشه‌اش تکه‌ای از روانِ متلاشی‌شده‌ی کودک است.
روانشناسی رهاشدگی؛ زخمی که صدا دارد
از منظر روانشناسی، «بچه مردم» روایتی است از آسیبِ نخستین: رها شدن. کودک در آغازِ زندگی‌اش، در آغوشِ کسی نیست، پس تمامِ مسیرِ فیلم، جست‌وجوی همان آغوش است. نظریه‌های دلبستگی می‌گویند که کودک، در سال‌های نخست، نیازمندِ چسبِ عاطفی با والد است تا حس امنیت و ارزشمندی در او شکل گیرد. نبودِ این پیوند، خلائی روانی می‌آفریند که تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.در فیلم، همین خلأ است که در رفتار و نگاهِ کودک دیده می‌شود: او به هر چهره‌ای با تردید نگاه می‌کند، از هر نوازشی عقب می‌کشد، و با هر لبخند، برای لحظه‌ای امیدوار می‌شود و بعد دوباره فرو می‌ریزد. او میانِ میلِ به تعلق و ترس از تکرارِ ترک شدن سرگردان است.این تضادِ درونی، در زبانِ تصویری فیلم بازتاب یافته: هرگاه کودک به کسی نزدیک می‌شود، دوربین نرم و آرام می‌چرخد؛ اما وقتی احساس خطر می‌کند، تصویر لرزان و ناپایدار می‌شود. گویی کارگردان با زبانِ حرکت، درونِ لرزانِ کودک را ترجمه می‌کند.در پایان، «بچه مردم» چون شعری است که از دلِ خاک و اشک روییده است؛ قصه‌ای که با هر قابِ خاکستری‌اش، صدای هزار کودکِ خاموش را بازمی‌تاباند. فیلمِ محمود کریمی نه تنها تصویری از فقر و فراموشی است، بلکه ترانه‌ای است درباره جست‌وجوی معنا، درباره امیدی که از ویرانه‌های بی‌اعتمادی سر برمی‌آورد. هر قاب، دردی را روایت می‌کند که با نورِ اندک، در خود تسکین می‌یابد — انگار سینما خود بدل به مادری می‌شود که کودکِ رهاشده را در آغوش می‌گیرد.
 

«کله‌پوک‌ها» به روی صحنه می‌آیند
«کله‌پوک‌ها» اثری از «نیل سایمون» نویسنده آمریکایی را در پردیس تئاتر شهرزاد به روی صحنه می‌برد.به گزارش ایرنا، کتاب «کله‌پوک‌ها» یک فابل(داستان) کمیک و اثری از «نیل سایمون» فیلمنامه نویس آمریکایی در دهکده‌ای در اوکراین قرن نوزدهم می‌گذرد و نفرینی ۲۰۰ ساله دامن‌گیر این دهکده شده که تمام افراد آن، کله پوک شده‌اند.امید اله‌کوهی با گروهی از بازیگران پیشکسوت و جوان، کله‌پوک‌ها را در ساعت ۲۰:۱۵ دقیقه سوم آبان در پردیس تئاتر شهرزاد به روی صحنه می‌برد. پیشتر از اله‌کوهی بازیگر، خواننده، گوینده، مجری، دوبلور و ترانه‌سرا که فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۸۰ در زمینه بازیگری تئاتر آغاز کرده، آلبوم‌ موسیقی «حس مبهم» در سال ۱۳۹۲ با مجوز رسمی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وارد بازار شد.

«تنبیه» راهی سه جشنواره بین‌المللی شد
فیلم کوتاه «تنبیه» ساخته پویا مفید در جشنواره کودک و نوجوان شارجه حضور دارد و سپس به دو جشنواره آمریکایی می‌رود.
به گزارش ایسنا، فیلم «تنبیه» از تاریخ ۵ تا ۱۲ اکتبر (۱۳ تا ۲۱ مهر ۱۴۰۴) در سه سانس در جشنواره بین‌المللی کودک و نوجوان شارجه امارات در سینما وکس سیتی سنتر الزاهیا پخش خواهد شد.همچنین این فیلم کوتاه «تنبیه» (بودن) به بیست و ششمین جشنواره نیوپورت بیچ آمریکا راه یافته است. جشنواره از ۱۶ الی ۲۳ اکتبر (۲۴ مهر تا ۱ آبان ۱۴۰۴) برگزار خواهد شد.
 

هشدار به خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری:
امنیت سایبری‌تان را افزایش دهید
مرکز مدیریت امداد و هماهنگی رخدادهای رایانه‌ای (ماهر)، در پی رصد مداوم وب‌سایت‌های خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری کشور، از احتمال وقوع حوادث امنیتی و سوءاستفاده از عنوان مدیران این رسانه‌ها خبر داد و خواستار اجرای فوری اقدامات پیشگیرانه برای تقویت امنیت سیستم‌ها شد.به گزارش ایسنا، مرکز ماهر در اطلاعیه‌ای رسمی، بر لزوم بررسی دقیق دسترسی‌های مدیریتی تاکید کرد. بنابراین گزارش، مرکز ماهر همچنین اعلام کرد که کارشناسان این مرکز به صورت ۲۴ ساعته آماده دریافت گزارش‌های مربوط به رفتارهای مشکوک در شبکه یا حوادث سایبری هستند.

وزیر میراث‌فرهنگی: 
درآمدهای گردشگری باید به مردم محلی بازگردد
وزیر میراث‌فرهنگی،گردشگری و صنایع‌دستی با بیان اینکه باید درآمدهای گردشگری به صورت مستقیم به مردم محلی بازگردد، گفت: آبشار مارگون باید به یکی از مقاصد برتر گردشگری ایران تبدیل شود.به گزارش مهر، سید رضا صالحی امیری در حاشیه بازدید از منطقه گردشگری آبشار مارگون شهرستان سپیدان گفت: توسعه گردشگری در منطقه توریستی آبشار مارگون باید با مشارکت دهیاری‌ها و بخش خصوصی انجام شود تا علاوه بر ایجاد اشتغال، منافع اقتصادی به مردم بومی منطقه نیز برسد.وی ادامه داد: دولت و این وزارتخانه، آماده حمایت همه‌جانبه از توسعه زیرساخت‌های گردشگری، جذب سرمایه‌گذاری‌های بخش خصوصی و تقویت صنایع دستی محلی هستند.

در تماشاخانه ایران‌شهر، «مفیستوفلس» میلیاردر شد
به گزارش خبرگزاری مهر، آمار فروش و تعداد تماشاگران نمایش‌های «مفیستوفلس»، «خرده انسان»، «مبانی‌ تاریکی» و «قتل آقای هاورشام»، که در فاصله‌ زمانی ۲۶ مرداد تا ۱۱ مهر سال جاری در سالن‌های سمندریان و ناظرزاده‌ کرمانی‌ به صحنه رفتند، به تفکیک اجراها مشخص شد.
نمایش «مفیستوفلس» با ۳۴ اجرا و میزبانی از ۴ هزار و ۹۴۴ تماشاگر، توانست به فروشی معادل ۱ میلیارد و ۷۰۲ میلیون و ۳۱۰ هزار تومان دست پیدا کند.